„Endgame. Wezwanie”

Złota książka, o której każdy słyszał.

Złota książka, która kusi wszystkich książkoholików na półkach w księgarni.

Złota książka, która na złoty medal nie zasługuje.

W Ziemię uderza seria meteorytów. Tylko garstka jest świadoma tego, co to oznacza…

W ich żyłach płynie krew starożytnych cywilizacji.
W ich umysłach odzywa się głośne wezwanie.
W ich rękach znajduje się los świata.

Nie mają nadprzyrodzonych zdolności. Nie potrafią latać, nie posługują się magią.
Od dziecka szkolono ich, by stali się zabójcami idealnymi.

Nadszedł czas.
Usłyszeli wezwanie.
Rozpoczyna się "Endgame"!

Zwycięzca może być tylko jeden!

Brzmi interesująco, nieprawdaż? Ale jak było naprawdę?

,,To jest ten moment.
Przyszłość nie została jeszcze spisana.
Co ma być, to będzie." (str. 41)

Otóż tak, fabuła i pomysł na książkę był mega interesujący! Nie mogę zaprzeczyć, że jest to podobne do Igrzysk Śmierci, ale tylko trochę. W Endgame możemy poznać dwunastu Graczy + Christophera, chłopaka Sary, która również uczestniczy w Endgame. Każdy rozdział przedstawia nam innych bohaterów.

Głównie chodzi tu o to, że ta dwunastka Graczy otrzymała od keplera22b w głowie wskazówkę, która ma im pomóc znaleźć trzy klucze : Ziemi, Niebios i Słońca. Każdy z nich jest umieszczony gdzieś na Ziemi. Muszą je jak najszybciej znaleźć, by wygrać. Zwycięzca może być tylko jeden i tylko on i jego lud przeżyje. Życie na Ziemi zostanie ponownie odbudowane.

Jestem pod ogromnym wrażeniem wiedzy i pomysłowości autorów „Endgame. Wezwanie”. Napisanie takiej historii wymagało sporo pracy, już nie wspominając o umieszczeniu w nim zagadek i przedziwnych rysunków. Ja nie skupiłam się na zagadkach, a na treści. Jednak było w tej książce coś, co non stop mnie rozpraszało. A były to przypisy.

Nie, nie zwykłe przypisy wyjaśniające jakieś słowo. Były to przypisy z linkami, które przenosiły nas na daną stronę internetową o złocie Endgame, meteorytach, czy chociażby na mapy Google, dzięki którym mogliśmy dokładnie zobaczyć w jakim miejscu na Ziemi znajdują się nasi bohaterowie.
Kocham motywy starożytności! Zagadki przeszłości, piramidy i mnóstwo walk to coś, co uwielbiam i mogłabym cały czas o tym czytać.

Ale mimo tego wszystkiego nie jest to książka idealna. Kreacja bohaterów nie zwala z nóg. Są, próbują znaleźć klucz, ale nic poza tym. Zdołałam polubić jedynie troje z trzynastu. To samo mogę powiedzieć o stylu pisania Freya i Johnsona-Sheltona – jest on prosty i przeciętny do bólu. Do tego zauważyłam, że często pojawiają się w niej jakieś powtórzenia. Potrafię je zrozumieć, kiedy jest rozdział o Anie – ten bohater od dziecka się jąka. Ale powtórzenie zdania chwilę po tym, jak zostało ono powiedziane? Coś mi tu nie gra.

Podsumowując, „Endgame. Wezwanie” to naprawdę ciekawa, ale przeciętnie napisana książka. Jeśli jesteś na tyle odważny to zaryzykuj i przeczytaj. Weź pod uwagę wady, jakie wymieniłam wyżej, ale bądź gotów na powieść pełną podróż, zagadek, intryg i tajemnic. Zalety zdecydowanie przeważają nad złymi stronami tej książki. Już czekam na kolejną część!