Mam pewien problem z new adult. A może mam po prostu problem z sobą.

Nie wiem, jak to jest, ale czytam sobie takie typowe, mocno schematyczne NA i wiecie co się dzieje? 

Bohaterka mnie czasami irytuje, ale mimo wszystko trzymam za Nią kciuki i kibicuje Jej oraz Jej Miłości z całego serducha. Bohater jest typowym bad boyem, który przeleciał już połowę dziewczyn z uniwerku, ale i tak Go toleruję. Pojawia się również Drugi Facet, który namiesza naszej Głównej Bohaterce w głowie, przez co nie będzie stu procentowo pewna, w kim jest zakochana. Typowe.

Nie może również zabraknąć Geja który, jak to zwykle we wszystkich tego typu powieściach, jest niesamowicie pedziowaty i zachowuje się strasznie pretensjonalnie. I ostatnia ważna postać, nasza Najlepsza Przyjaciółka, czyli te zawsze pomagające, naprowadzające na dobrą drogę i podejmujące odpowiedzialne decyzje (a przynajmniej czasami) sumienie Głównej Bohaterki. Mamy komplet.

Ja wiem, że już to skądś znam i wiem, że wy również na 100% to znacie. Problem w tym, że kompletnie mi to nie przeszkadza.

Czasami czytam jakąś książkę z gatunku fantasy YA i mam ochotę nią rzucać, bo bohaterka tak strasznie mnie denerwuje. Ale kiedy czytam new adult, w którym także występuje Ta Irytująca, nie chce tą książką rzucać, a wręcz przeciwnie, wtedy właśnie strony przelatują mi między palcami i nawet się nie zorientuję, kiedy powieść skończona będzie wylegiwać się na półce.

Tak właśnie było z ,,Piękna katastrofą".

Dziewiętnastoletnia Abby Abernathy wybiera uniwersytet jak najdalej od domu rodzinnego, żeby zapomnieć o przeszłości u boku matki alkoholiczki i ojca hazardzisty oraz o własnej głęboko skrywanej tajemnicy. Marzy o ustabilizowanej przyszłości.

Travis Maddox uosabia wszystko to, od czego Abby chce uciec: brutalną siłę, fantazję i niefrasobliwość w związkach z dziewczynami, które o dziwo nie mają mu za złe, że zalicza jedną po drugiej. Tylko Abby - choć czuje, że jakaś zupełnie dla niej niezrozumiała siła przyciąga ją do tego chłopaka - nie chce mu ulec. A jednak godzi się na proponowany przez niego zakład: jeśli wygra ona, Travis zostawi ją w spokoju; w razie jego wygranej zamieszka z nim na miesiąc.

Czego Abby boi się bardziej? Wygranej czy przegranej?

-lubimyczytac.pl

Z twórczością Jaime McGuire spotkałam się po raz pierwszy i zostałam mile zaskoczona. McGuire pisze przystępnym, łatwym do czytania językiem. Nie mogę narzekać na dialogi czy opisy, bo one też były po prostu dobre - nie wybitne, ale wciąż dobre.

Po przeczytaniu 2/3 książki zastanawiałam się, co autorka jeszcze wymyśli. Wydawało mi się wtedy, że wszystkie chwyty zostały wykorzystane, i że nic zaskakującego się już nie pojawi. Jak się okazuje, obawiałam się bezpodstawnie. Przy tym tytule nie nudziłam się ani przez chwilę, a jego humor nie raz mnie rozbawiał i to właśnie tak go zapamiętam - jako niebezpieczną, pełną czarnego humoru lekturę okraszoną uniwersyteckim klimatem oraz nutką hazardu.

,,Piękna katastrofa" to zdecydowanie schematyczna, ale wciągająca opowieść o dwójce skomplikowanych młodych dorosłych, o dwóch katastrofach wiedzących, że powinny trzymać się od siebie z daleka, a jednak wciąż niebezpiecznie ocierających się o granice swoich serc. Jak potoczy się ich życie i czy pozwolą sobie na miłość? Ja już wiem, a jeśli i wy macie ochotę na odpoczynek przy intensywnej i nie zmuszającej waszego mózgu do pracy na wysokich obrotach lekturze, to gorąco polecam wam właśnie ,,Piękną katastrofę". Ale ostrzegam - uzależnia.