Starter był dokładnie tym, czego oczekiwałam - oryginalną historią z ciekawymi bohaterami, napisaną przystępnym językiem. Piękna oprawa graficzna, wynajmowanie ciał nastolatków oraz to, że znalezienie w tym świecie osoby w wieku średnim jest nie lada wyczynem, strasznie przyciągnęły mnie do tej historii. I słusznie, bo choć miałam do pierwszego tomu kilka zastrzeżeń, to i tak przypadł mi do gustu. Jednak jak było z jego kontynuacją?

Callie, dawniej bezdomna, mieszka teraz z Tylerem i Michaelem w okazałej rezydencji zapisanej jej przez bogatą renterkę Helenę. Pomimo zburzenia i zdelegalizowania przez rząd banku ciał, nosiciele chipów, w tym Callie, są tropieni i porywani przez nieznanych prześladowców, zainteresowanych dokonywaniem na nich eksperymentów. Callie długo unika uprowadzenia, w końcu jednak i ona zostaje uwięziona przez rządowego agenta, który poddaje ją i jej przyjaciela brutalnym testom. Po wydostaniu się z więzienia jadą do nowej siedziby Brockmana. Callie ma nadzieję odnaleźć tam swojego ojca i uwięzionych przyjaciół. Zdemaskowanie Brockmana okazuje się trudniejsze niż się spodziewała…

- lubimyczytac.pl

Zacznijmy może od tego, że zawiodłam się na Enderze. Oczekiwałam kontynuacji, która porwie mnie równie mocno jak Starter, a tymczasem otrzymałam ptaka ze złamanym skrzydłem, próbującego polecieć na sam szczyt drzewa (w tym przypadku rynku wydawniczego), jak się pewnie domyślacie - nieudolnie.

Choć nie ukrywam, że pomysł Lissy Price był całkiem dobry, schemat zniszczył tę potencjalnie dobrą historię. W Enderze pojawia się dużo nowych postaci, poznajemy kilka ciekawych smaczków dotyczących świata, w których żyją bohaterowie, jest sporo tajemnic... Ale to wszystko jest bardzo sztuczne i na siłę, jakby autorka podczas pisania tej książki myślała przede wszystkim o tym, co pojawia się w innych powieściach i co by tu mogła wpleść, zamiast stopniowo zaciekawiać czytelnika. Osobiście ucięłabym kawałek Startera, dodała 1/3 Endera i zrobiła z tego jedną, trochę dłuższą, ale przynajmniej wciągającą lekturę.

Bardzo zdziwiły mnie również dwie rzeczy: po pierwsze, że Price uśmierciła aż tyle postaci, a po drugie, że kompletnie się tym nie przejęłam. Kiedy przewróciłam ostatnią stronę tej książki i odłożyłam ją na bok, by zebrać myśli na jej temat, byłam przede wszystkim bardzo wkurzona i zawiedziona. Ten sam świetny świat, dobre opisy, niesamowita technologia. Można by to wykorzystać w genialny sposób, ale autorka poszła po linii najmniejszego oporu. Wszystkie chwile grozy trwały dosłownie moment, bo zaraz pojawiała się jakaś magiczna postać i ratowała naszej trójce głównych bohaterów tyłki. Było to moim zdaniem zbyt proste, kompletnie nie przemyślane, jakby Lissa Price chciała przeszkodzić wykreowanym przez siebie charakterom, jednak nie widziała, jak ich potem z tego wyciągnąć, a już nawet moja młodsza siostra potrafiłaby wymyślić lepszy na to sposób. To właśnie dlatego podczas czytania Endera dałam się zaskoczyć zaledwie raz, a przecież tyle jest tu zwrotów akcji. 

Zakończenie tej historii również mnie nie zadowoliło. Chciałam, by trochę przypominało mi zakończenie Kosogłosa - mieszanka dobrego i złego, żeby czytelnik odłożył ją na półkę szczęśliwy, a jednocześnie z lekko złamanym sercem. Tę historię można było zakończyć w fenomenalny sposób, ale Price znów zawiodła. Końcówka Endera nie mówi nam kompletnie niczego, przynajmniej ja odniosłam takie wrażenie. Tam wszystko dzieje się szybko, bez żadnego większego sensu, a scena, w której Callie jedzie do Zakładu numer 37 była tak żałosna, że nie mogłam powstrzymać westchnienia irytacji.

Cieszę się, że w tej części mogliśmy dowiedzieć się czegoś więcej o Middlerach (osobach w wieku średnim, które było stać na wykupienie sobie szczepionki). Intrygujący był również wątek z ojcem Callie, bo czytelnik zachodził w głowę, czy on żyje, czy to może jeden wielki żart. Poznajemy dużo nowych postaci, między innymi Metali (tak Price nazwała osoby będące kiedyś dawcami ciał i posiadające w głowie neurochipy pozwalające zdalnie sterować ich zachowaniem) oraz Hydena, towarzysza i obrońcę Callie, który sporo namiesza w tej historii i to właśnie jego postać raz, a konkretnie, zaskoczyła mnie w Enderze. Skoro jestem już przy bohaterach, to ostrzegam, abyście nacieszyli się Tylerem póki jest, bo przez większą część książki siedzi sobie w domku w górach i przygotujcie się też na to, że Callie będzie beznadziejna i irytująca. Bo będzie. I to bardzo.

Lissa Price jasno próbowała przekazać nam przesłanie tej książki, które mówi, że nie ważne, czy jesteś bogaty czy biedny, młody czy stary, zasługujesz na to, by być traktowanym z szacunkiem. Mimo tego, że zgadzam się z nią w stu procentach i tak jestem niezadowolona z tej pozycji. Być może wynika to z tego, że naoglądałam się zbyt wielu serialów kryminalnych, ale jak dla mnie w Enderze było zbyt dużo sytuacji nierealnych. Jeżeli więc macie zmysł Sherlocka to obawiam się, że tak jak ja domyślicie się rozwiązania większości wątków, jeśli jednak nie posiadacie go w ekwipunku, to polecam wam tą powieść.