Ekranizacja Kosogłosa jest dla mnie trudnym tematem. Na  jaką stronę na Internetach nie wejdę, tam wszyscy zachwycają się ową ekranizacją. A moim skromnym zdaniem – nie. Nie zwala z nóg. Nie wciska w fotel. Nie powoduje zbiornika łez. Jest…. Okej.

Od pół roku czekałam z niecierpliwością na pierwszą cześć Kosogłosa. Oczekiwałam arcydzieła, czegoś fenomenalnego, czegoś przy czym zemdleję, umrę, zmartwychwstanę i umrę ponownie. Tymczasem dostałam coś całkiem fajnego, i tyle. Żadnych zachwytów z mojej strony, żadnego płaczu i pokłonów. Pierwsze dwie części Igrzysk Śmierci zostały zekranizowane genialnie – nie ma się do czego przyczepić. Tymczasem ta okazała się być przeciętną ekranizacją.